۲ نیمه متفاوت ابومسلم در تخت جمشید| از قعر تا صدر با تعویض سرمربی

حسین نخعی‌شریف | شهرآرانیوز؛ با شروع لیگ سوم جام تخت‌جمشید و در حضور تیم‌های مطرحی، چون ملوان انزلی، صنعت‌نفت آبادان و سپاهان اصفهان و حتی تراکتورسازی تبریز، کسی برای ابومسلم به‌عنوان یک تیم شهرستانی شانسی قائل نبود و در پایان نیم‌فصل و با شکست‌های متوالی، خوش‌بین‌ترین هواداران این تیم هم آرزو داشتند تیمشان فقط در لیگ بماند، اما در پایان جام کاری شد کارستان. در این قسمت مروری فنی داریم بر آنچه در اولین حضور، بر نماینده خراسان گذشت.

ابومسلم وقتی در صعود از رقابت‌های زیر‌گروه باوجود استفاده از امتیاز میزبانی ناکام ماند، با لطف فدراسیون در افزایش تعداد تیم‌های حاضر، خود را در یک قدمی حضور دید. فدراسیون حضور آن‌ها را منوط به تأیید توانشان در مقابله با تیم نفتیانیک باکو کرد و در روز مسابقه هیئتی به سرپرستی حسین صدقیانی از طرف فدراسیون روانه مشهد شد و پس از آن حضور ابومسلم منوط به تقویت شد. اقدامی که نسنجیده و عجولانه ازسوی برادران مهاجرانی با ریخت‌و‌پاش فراوان همراه شد. انحلال تیم عقاب تهران هم بر این شتاب‌زدگی افزود.

 

مالکان ابومسلم در حالی بازیکن می‌گرفتند که مربی تیمشان را قطعی نکرده بودند و با انتخاب عباس رضوی هم مرتکب اشتباه بزرگ‌تری شدند. رضوی مربی ناتوانی نبود، اما در آن مقطع به کار مشکی‌پوشان نیامد. رضوی با ۲ چالش جدی مواجه بود؛ یکی شناخت‌نداشتن از تیم و حتی شهر مشهد و دیگری اختلاف سطح بازیکنان چه از بُعد فنی و چه از نظر اخلاقی و رفتاری. مسیح مسیح‌نیا، تنها‌ملی‌پوش این تیم، برای خود نقشی فراتر از یک بازیکن می‌دید و مجید تشرفی هم این را نمی‌پذیرفت و این عملا باعث چند‌گانگی در تیم شده بود؛ لایه اول دودستگی بازیکنان بومی و غیر‌بومی و لایه دوم گروه تشرفی و گروه مسیح‌نیا.

 

در بین بومی‌ها هم به طور غیر‌محسوس بازیکنانی که کمتر به بازی گرفته می‌شدند، چندان رضایتی از اوضاع نداشتند و دل به تمرین نمی‌دادند. عباس رضوی هم که تازه از کلاس مربیگری مجارستان برگشته بود، در اشتباهی بزرگ‌تر متوجه نبود که شرایط کار در مشهد و ایران تفاوت‌های عمیقی با محیط و افکار مدرسانی که در آن درس آموخته است، دارد! ازدیگر‌سو اصغر و عطا مهاجرانی نیز در امور فنی مداخله می‌کردند و رضوی بهایی به آن‌ها نمی‌داد؛ بنابراین این دو با بازیکنان به‌ویژه مسیح‌نیا مرتبط بودند و همین‌موضوع بر سیطره مسیح می‌افزود. عباس رضوی از ۱۳ بازی، ۲ پیروزی، ۷ شکست و ۴ تساوی دشت کرده بود؛ آن‌هم تنها با ۴ گل زده در مقابل ۱۱ گل خورده و کسب رتبه ماقبل آخر با ۸‌امتیاز. کارنامه‌ای که جای هیچ دفاعی برایش باقی نمی‌گذاشت.

در ادامه حاج‌مهدی قیاسی که به گفته خودش تمام بازی‌های ابومسلم را در نیم‌فصل اول به‌عنوان یک تماشاگر عادی از روی سکو‌ها به نظاره نشسته بود، با همان بضاعت موجود و بدون اضافه‌شدن بازیکن جدید و البته رفتن مهاجم مورد‌علاقه عباس رضوی یعنی هوشنگ شجاعی و تنها با تغییر پست نفرات، تیمش را روانه میدان کرد. او مجید تشرفی را که در آخرین بازی نیم‌فصل در نوک حمله قرار گرفته بود، در این پست تثبیت کرد.

 

قیاسی نیک دریافته بود که تشرفی در استفاده از پای چپ توانمند نیست و با مسیح‌نیا هم اختلاف دارد؛ بنابراین کنار‌هم‌بودن این دو به صلاح تیم نیست و به‌همین‌خاطر از او به‌عنوان مهاجم نوک استفاده کرد تا از قدرت سرزنی‌اش استفاده کند، به‌ویژه که به ۲ مهاجم دیگر و خط هافبکش هم مأموریت داده بود روی توپ‌های برگشتی اثرگذار باشند و بار‌ها در تمرینات روی این تاکتیک کار کرده بود؛ تاکتیکی که با پرتاب‌های بلند اکبر میثاقیان به‌شدت به کار تیم می‌آمد و نشان از شناخت مربی جوان، از توان تیمش داشت.

 

گماردن اکبر میثاقیان در کنار مسیح‌نیا در مرکز دفاع نیز ۲ حُسن داشت؛ یکی تجمیع تجربه و جوانی و درنتیجه مطیع‌بودن اکبر‌آقا دربرابر کاپیتان مسیح و دیگری بازی‌رسیدن به حسین امیدوار جوان و با‌انگیزه. استفاده بیشتر از بازیکنان ذخیره که بیشتر بومی بودند و هم‌سطح‌کردن نیمکت و یاران اصلی نیز از دیگر‌حربه‌های حاج‌مهدی بود. تدبیری که میدان را برای بازیکنانی، چون مهدی موسوی، علیرضا طاقه‌چیان، محمد علی و محسن بمانی، ابوالفضل صفوی، کریم مسرور و رضا جاهدی فراهم ساخت و به‌نوعی همان ضعفی که عباس رضوی در هنگام جدایی‌اش به‌عنوان یکی از علل ناکامی اشاره کرده بود، تبدیل به قوت تیم شد (نداشتن نیمکت قوی).

از‌دیگر‌سو مدیریت باشگاه هم با اجرای برخی تعهدات و همچنین پرداخت پاداش‌های مناسب برای کسب هر پیروزی عملا در افزایش انگیزه بازیکنان مؤثر بود. آوردن یک مربی اهل رومانی و تکرار‌نکردن اشتباه اول فصل هم منجر به باقی‌ماندن پرقدرت حاج‌مهدی قیاسی در کنار تیم شد و همه این عوامل دست به دست هم داد تا ابومسلم نیم‌فصل دوم را با ۲۴‌امتیاز به اتمام برساند و حتی بالاتر از قهرمان در نیم‌فصل امتیاز جمع کند.
آن‌ها در نیم‌فصل دوم ۱۱‌پیروزی، ۵ تساوی و تنها یک‌شکست در کارنامه‌شان ثبت کردند. ۲۴ گل زده و ۹ گل خورده و مقایسه آن با نیم‌فصل اول نشان می‌دهد که نماینده خراسان دست به چه کار بزرگی زده است. ابومسلمی‌ها در‌مجموع با ۳۵‌امتیاز در جایگاه پنجم قرار گرفتند و تیم‌های پرسپولیس با ۴۴، هما با ۳۹، پاس با ۳۸ و تاج را تنها با یک‌امتیاز اختلاف بالای سر خود دیدند.
کارنامه‌ای که باید بیشتر از همه به نام حاج‌مهدی قیاسی نوشت.

محمود ابراهیم‌زاده هم که در نیم‌فصل اول گلی به ثمر نرسانده بود، با ۱۱ گل پس از ناصر نورایی، مهاجم هما، با ۱۸ گل در جای دوم قرار گرفت. مجید تشرفی‌۵، رضا جاهدی‌۳، ابوالفضل صفوی‌۲، کریم مسرور، حسین قلی‌زاده، جعفر علیقلیان و محسن بمانی نیز با یک گل، دیگر فاتحان دروازه بودند (۳‌گل هم با رأی کمیته انضباطی در مقابل تاج برای ابومسلم ثبت شد).

دروازه‌بانان: مهدی عسگرخانی، حسن انصاری، مرتضی اعتمادی.
مدافعان: مسیح مسیح‌نیا، *مجید تشرفی، حسین امیدوار، اکبر میثاقیان، علیرضا گیل‌عرب، علیرضا طاقه‌چیان.
خط میانی‌: احمدرضا قلیچ‌خانی، *محسن بمانی، وهاب نیسیان‌پور، *ابوالفضل صفوی، جعفر علیقلیان، رضا جاهدی.
مهاجمان‌: محمود ابراهیم‌زاده، کریم مسرور، محمدعلی بمانی، مهدی موسوی، هوشنگ شجاعی، حسین قلی‌زاده، حسین زمانیان، کاظم کاظمی.
بازی نکرده ها: عباس حامد‌پروانه، محمد‌جواد حشمت‌مهاجر، محمدرضا حسن‌زاده، حسین عبادزاده.
مربیان‌:
عباس رضوی، مسیح مسیح‌نیا، سید‌مهدی قیاسی و استفان کولسکو.
(بازیکنانی که با علامت * مشخص شده‌اند، دیگر در بین ما نیستند.)